Rozdział 2

                 

”Więc już nie jestem taki obcy”






        JEŚLI CZYTASZ PROSZĘ  ZOSTAW PO SOBIE ŚLAD =)

Wzięłam głęboki oddech otworzyłam oczy i pewnym krokiem zeszłam ze schodów. 

-Od dzisiaj zaczynasz nowe życie.- powiedziałam sama do siebie.

Dopiero kiedy zobaczyłam pewną straszną panią która spoglądała na mnie zadziwieniem uświadomiłam sobie że powiedziałam to głośniej niż sądziłam.

Zaśmiałam się, rozbawiła mnie ta sytuacja . 

Z podniesioną głową i uśmiechem na twarzy poszłam po swoje walizki.

Byłam bardzo obładowana bagażami. Poszłam więc po wózek na walizki jednak nie było ani jednego. Pomyślałam "Wspaniale pierwszy dzień w Londynie i już zaczął się pechowo zawsze take rzeczy przytrafiają się mi". Próbowałam wszystko jakoś zabrać ze sobą ale nie dawałam rady. Starałam się unieść  kufer z gitarą torebkę, walizki nie mogłam sobie z tym wszystkim poradzić. Z boku musiało to wyglądać komicznie. Moja próba radzenia sobie z walizkami można było by nazwać zaciętą walką której nie mam szans wygrać.

Jednak moją walkę przerwał pewien mężczyzna.

-Może pozwól że ci pomogę?- powiedział nieznajomy.

Osoba zwracająca się do mnie  posiadała głęboki męski głos z przepięknym brytyjskim akcentem.

Natychmiast odwróciłam się i nie mogłam uwierzyć w to co widzę.

Osobą która mówiła do mnie był nie kto inny tylko Harry Styles.

-N….-za jąkałam  się.-Nie trzeba, nie rób sobie kłopotu.-mówiąc to delikatnie się uśmiechnęłam obgartując włosy z mojej bladej twarzy.

-To żaden kłopot.-nie dawał za wygraną.

-Naprawdę poradzę sobie.- kiedy to mówiłam z rąk wypuściłam torebkę. Jaka ja byłam głupia przecież  było wiadome że sobie nie poradzę.

Spowodowała to że na twarzy Harr’ego pojawił się jeszcze większy uśmiech.

-Wiesz co chyba jednak sobie nie poradzisz.- mówiąc  to znowu się uśmiechną.

Nie czekając na zgodę wziął kilka z moich bagaży i staną naprzeciwko  mnie uśmiechając się przyjaźnie.

-Dokąd idziesz ? – zapytał.

-Ja…- zatkało mnie, ale w myślach powiedziałam sobie „ Catherine weź się garść „-Teraz mam zamiar złapać jakiś transport. Spróbuję znaleźć  dany adres.

Harry znowu się uśmiechną.

W tym Momocie pomyślałam „Matko jaki on jest cudowny, ten jego uroczy uśmiech i te dołeczki „

Jednak z bujania w obłokach wyrwał mnie Harry zadając mi pytanie.

-Wiesz co mam dla ciebie propozycje nie do odrzucenia.-nie miałam pojęcia o co może chodzić.-Może ja cię podwiozę pod dany adres bo tak myślę że nie za bardzo wiesz gdzie masz iść.

-Nie trzeba naprawdę..- miałam dokończyć ale mi przerwał.

- Poradzisz sobie tak ? – mówiąc to jeszcze bardziej się uśmiechną a moja twarz pokryła się rumieńcem. Spowodowało to że na twarzy Harr’ego pojawił się ponownie szeroki uśmiech.

-Ale jesteś obcym chłopakiem, a rodzice uczyli mnie że nie powinnam rozmawiać z obcymi.- w tym momencie uśmiechnęłam się szeroko.

Tak naprawdę doskonale wiedziałam kim jest ten nieznajomy.

-Jestem Harry.- wyciągną rękę w moim kierunku.

-A ja Catherine- podałam mu dłoń niewinnie się uśmiechając.

-Więc już nie jestem taki obcy.- uśmiech nie schodził mu z twarzy.

-Teraz już nie.-zaśmiałam się.

- To co idziemy ?

Przez myśl przeszło mi żeby odmówić, ale zgodziłam się.

-Dobrze możemy iść-odparłam.

W drodze do auta byłam zdziwiona że nikt do niego nie podszedł aby dostać autograf, albo zrobić zdjęcie.

Kiedy wychodziliśmy na zewnątrz przepuścił mnie w drzwiach.

-Jaki z ciebie dżentelmen.- uśmiechnęłam  się.

-Tak to cały ja.- odwzajemnił uśmiech.

Dojście do jego auta zajęło nam dosłownie chwilę .

Kidy doszliśmy na miejsce parkingowe, gdzie znajdowało się auto Harr’ego, zapakowaliśmy moje walizki do bagażnika i byliśmy już gotowi do jazdy.

Gdy Harry podszedł do mnie moje serce od razu zaczęło szybciej bić. Otworzył  drzwi luksusowego auta i gestem dłoni pokazał abym wsiadała.

Zawahałam się .

-Co jest ?- zapytał .- Nie mów że się mnie boisz.- popatrzył się na mnie tymi przepięknymi zielonymi oczami. Było widać że jest rozbawiony zaistniałą sytuacją.- Nie bój się przecież nie gryzę.-zaśmiał się.

-No nie wiem.- teraz to ja pozwoliłam sobie na odrobinę śmiechu.

Usiadłam na miejscu pasażera a Harry kierowcy.

-Dokąd Panią zawieść- powiedział to w bardzo charakterystyczny  dla siebie sposób.

-Proszę pod ten adres.-podałam daną nazwę ulicy.

-Już się robi szefowo.-oboje się zaśmialiśmy i  ruszyliśmy.

W trakcie drogi rozmawialiśmy o wszystkim a zarazem o niczym. Śmialiśmy się i oczywiście nie obeszło się bez wygłupów.

Podróż z lotniska trwała ponad godzinę ponieważ były bardzo duże korki.

Dojechaliśmy pod dany adres. Zanim zdążyłam wziąć torebkę i odpiąć pasy Harry już otworzył mi drzwi.

Podziękowałam. Wyciągną moje wszystkie bagaże z samochodu i stanął obok nich jak by na coś czekał.

-To pod który numer idziemy ?- uśmiechną się.

-Raczej ja idę. – powiedziałam.- i tak mi już dużo pomogłeś

 -Mogę pomóc jeszcze więcej.- zaśmiał się.

-Dobrze.-obdarzyłam Harr’ego ciepłym uśmiechem. Cieszyłam się że chce mi pomóc . – proszę pod numer dziesięć.

Moim miejscem zamieszkania była przepiękna kamieniczka w starym Londyńskim stylu. Była piękna.

Pod dany pokój doszliśmy szybko.

-To już tu.- powiedziałam ściszonym głosem.- nic nie odpowiedział jedynie się przepięknie uśmiechną.

W tym momencie znowu pomyślałam  „Jaki on jest przystojny„

-Wiesz co dziękuję ci za pomoc, naprawdę mi bardzo pomogłeś.

-Nie ma sprawy, na przyszłość też się polecam.- zaśmiałam się , był taki zabawny.

- Jeszcze raz dziękuje- znowu się uśmiechnęłam. Jego twarz powodowała że zaczynałam uśmiechać się jak głupia.- no to do widzenia .- powiedziałam i zaczęłam szukać kluczy do mieszkania, ale nie mogłam ich znaleźć w mojej torbie po prostu zapadły się pod ziemię.

-Mógł bym  zaprosić cię na kawę albo lunch ?- gdy to usłyszałam od razu podniosłam wzrok.

Zobaczyłam jego, stojącego naprzeciwko mnie , wyglądał tak niewinnie jak małe dziecko , dodawało mu to jeszcze większego uroku.

-Ze mną ? – zapytałam nieśmiało.

-Tak z tobą.- mówiąc to uśmiechną się , ukazał swoje śnieżno białe zęby.

Nie zastanawiając się za długo odpowiedziałam.

-Dobrze.- uśmiechnęłam się najpiękniej jak tylko potrafiłam.  

-Chciał bym prosić Cię jeszcze o numer telefonu aby jakoś się z tobą skontaktować.- odparł.

Podałam Loczkowi mój numer pożegnaliśmy się. Gdy Harry odchodził wyglądał jak by z czegoś się cieszył, ale pewnie mi się tylko zdawało.

Weszłam do mieszkania było w nim tak pusto i cicho, źle się z tym czułam.

Nie zastanawiając się ruszyłam śmiało przed siebie.

Weszłam do jakiegoś pomieszczenia w ciemności znalazłam przycisk, włączyłam światło.

Przed moimi oczami ukazało się przepiękne pomieszczenie takie otwarte i świeże.

Był to salon połączony z kuchnią .Zachwycona tym widokiem poszłam do sypialni.

Kiedy tam już dotarłam stanęłam jak słup soli.

W pokoju znajdowało się przepiękne, duże  łóżko, które aż prosiło aby się na nim położyć.

Jednak moją największą uwagę przykuł balkon z przepięknym widokiem na panoramę miasta.

Nie zastanawiając się wyszłam na zewnątrz.

Stanęłam, byłam oszołomiona pięknem tego miejsca.

Do moich uszu dochodziły dźwięki miastowego zgiełku.

Światło z ulic i domów rozchodziło się w głąb. Ten widok sprawiał wrażenie rozgwieżdżonego niebo.

Patrząc na to wszystko zdałam sobie sprawę że od teraz jest to mój dom.

Z moich przemyśleń wyrwał mnie dzwonek mojego telefonu. Była to piosenka Ed Sheeran-„Give Me Love”.

Dzwoniła moja mama przypominając o jutrzejszym spotkaniu z wytwórnią.

Porozmawiałyśmy jeszcze chwilę, o tym jak miną mi lot i reszta dnia.

Po pół godzinie zakończyłyśmy rozmowę. Odłożyłam telefon na szafkę nocną przy moim łóżku i chciałam iść pod prysznic jednak nie pozwoliła mi na to pewna osoba.

 " Do zobaczenia  mam nadzieję że nasza kawa jest jeszcze aktualna :D  

Przepraszam jeśli Cię obudziłem . Miłych snów :D ''

                                                                                 

                                                                                Harry xx 

Kiedy odczytałam tą wiadomość moja dusza po prostu tańczyła z radości byłam taka zadowolona. 

Po odłożeniu telefonu na swoje miejsce poszłam pod prysznic. 

Po powrocie z łazienki przebrałam się w piżamę i poszłam do łóżka.

Przez chwilę jeszcze myślałam o tym co zdarzyło się na lotnisku . Nie mogłam w to uwierzyć, cały czas miałam przed oczami twarz Harr'ego byłam taka podekscytowana całym zdarzeniem i jeszcze ta jego wiadomość. Postanowiłam że uspokoję swoje emocje ponieważ to było nie możliwe aby taka osoba jak Harry zwrócił uwagę na mnie byłam tylko kolejna  zwykłą dziewczyną. Skończyłam myśleć o tym wszystkim zamknęłam oczy,   minęła chwila i odpłynęłam do krainy Morfeusza.

_________________________________________________________________________________

Drugi rozdział =D

Ten zdecydowanie bardziej mi sie podoba  :D

Pewnie dla tego że pojawił się w nim Harold :D

Uuuuu zaczyna się akcja moi drodzy :D 

Pozdrawiam odwiedzających :*